In 1980 bezocht Yuko Fujiyama (Sapporo, 1954) voor de tweede keer de V.S., de klassiek opgeleide pianiste zocht naar een woning om tijdelijk in New York City te verblijven. Zo kwam zij in contact met de muziek van pianist Cecil Taylor in de East Village en dat veranderde alles in haar leven. Het verblijf werd 6 maanden, ze werd een van Cecil’s beste discipelen. Cecil en zijn muziek veranderde haar leven in 1980 “I was so attracted to that piano sound and was under his influence for a very long time” aldus Yuko. In 1987 keerde zij terug naar New York waar ze nog steeds verblijft, tot halverwege de jaren ’90 bleef ze onder de invloed van Taylor tot muzikanten uit zijn omgeving haar vertelden dat Cecil altijd zei “Never copy” die twee woorden maakten een onuitwisbare indruk op haar op zoek naar haar eigen muzikale weg . Ze legde zichzelf een sabbatical op na haar album “Re-entry” uit 2000, in 2017 was er haar comeback met “Night Wave” en dit is haar tweede comeback. Ze nodigde Graham Haynes uit die ook op haar vorige album meedeed, hier speelt hij kornet en Ikue Mori op elektronica, het album bestaat uit solo, duo en trio improvisaties.

Het album begint met “Prologue” een duo van Yuko en Graham, duidelijk een kwestie van aftasten en reageren. In “Kurikaesu”(herhaling) speelt Yuko niet alleen piano maar reciteert ze een gedicht van de hedendaagse Japanse dichter Shuntaro Tanikawa, ondersteunt door de kornetfrasen van Haynes en de elektronische erupties van Mori, een leuk idee maar helaas is de tekst nauwelijks te verstaan. Dan liever een nummer als “Piano solo I” met uiteraard Yuko solo, weids uiteen waaierende klanken in verschillende patronen gegoten. Met de muziek van Cecil Taylor heeft het niet (meer) zoveel te doen en dat is misschien maar beter ook, copycats zijn er al genoeg. Een ander leuk nummer is ”Agitato”, een slechts anderhalve minuut durend agressief piano/elektronica duo dat wonderwel werkt. Er zijn invloeden van hedendaagse klassieke muziek en natuurlijk avantgarde jazz maar het resultaat is 100% Yuko vermeldt het cd boekje en daar kan ik mij wel in vinden, maar vergeleken met het uitermate geslaagde album Piano Solo van Elias Stemeseder, dat ik ook recenseerde, is dit album duidelijk minder. Het antwoord ligt zoals altijd bij de luisteraar.

Jan van Leersum.